توجه و اشتغال به خود

آنچه که دیدنش برای ما خیلی سخت بود، این بود که توجه و اشتغال به‌خود باعث شده‌بود که ما به خدای خود تبدیل شویم. ما مهمترین فردِ دنیایِ خودمان بودیم؛ بنابراین، مجبور بودیم در خودمان فرو رویم. ما به خودمان معتاد شده‌بودیم. تعجبی ندارد که برای بسیاری از ما خودارضایی، بخش اعظم تجربیات جنسی کودکی ما را تشکیل می‌دهد. این عمل ما را از خود، بیخود می‌کرد و ارتباط با دیگران و خدا را کمتر می‌کرد.

با بلندپروازی‌هایمان در “جتسجوی زندگی”،‌ دَر را برای امکان دریافت واقعیتِ زندگی بر روی خود بسته بودیم.

“افراد برنامه به من نشان دادند که من در خودم غرق شده‌ام. من آنجا نشستم و در مورد خودم، همسرم، کارم و مردمی که خارج از آن مکان بودند صحبت کردم و همیشه دنیا حول محور من می‌چرخید و نمی‌توانستم قبول کنم که مشکل در واقع همین بود! نشستن بر جایگاه خداوند مرا از همه دور کرده‌بود و به‌شدت تنها شده‌بودم.”

“بنابراین ما خودمان خدا شده‌بودیم.”