چه‌کسی دوست دارد به شکست کامل خود اقرار کند؟ مطمئناً هیچ کس. هر یک از غرایز طبیعی در مقابل اظهار ناتوانی فردی مقاومت می‌کند. در حالی که مشروب به دست باشیم، واقعاً برای ما بسیار دشوار است اقرار کنیم که ذهن خود را چنان درگیر وسواس عمل مخرب خوردن مشروب کرده‌ایم که فقط اراده خدا می‌تواند آن را از ما بزداید.

هیچ شکستی بالاتر از این نیست. الکل، که اکنون به عنوان طلبکاری درنده خو تبدیل شده، خودکفایی و اراده ما را برای مقاومت در برابر خواسته‌هایش، از ما گرفته است. وقتی این حقیقت تلخ پذیرفته‌شود، شکست ما به عنوان یک دغدغه انسانی کامل می‌شود.

ولی به محض ورود به انجمن، نظر ما نسبت به این خفت مطلق کاملاً تغییر می‌کند. ما درمی‌یابیم که تنها با شکست کامل می‌توانیم اولین گام‌های خود را به سوی رهایی و توانایی برداریم. درنهایت معلوم می‌شود، پذیرفتن ناتوانی فردی همان پایه مستحکمی است که زندگی و سعادت ما بر آن بنا می‌گردد. 

— برگرفته از کتاب “گام‌های دوازده‌گانه و سنت‌های دوازده‌گانه” انجمن الکلی های گمنام